“Obmacywał po udzie. Prosił o podciągnięcie bokserek” – słowa lekarek pracujących w Szpitalu Czerniakowskiego w Warszawie, autorzy reportażu cytują już w leadzie. Kiedy zaczynamy czytać tekst okazuje się jednak, że sprawa jest jeszcze szersza, a lista oskarżeń wobec ortopedy Dzmitra Vorana – jeszcze dłuższa. Pracownicy szpitala oskarżają go bowiem nie tylko o molestowanie i mobbing, ale również o lekceważenie procedur bezpieczeństwa, próby fałszowania dokumentacji medycznej i działanie na niekorzyść pacjentów.
O działaniach Vorana dowiadujemy się przede wszystkich z wypowiedzi pracowników szpitala: lekarzy/lekarek specjalistów i rezydentów. A tych wypowiedzi jest w tekście dużo. Właściwie to na nich opiera się artykuł. Występują niemal w każdym akapicie. Dziennikarze deklarują, że rozmawiali z kilkunastoma bohaterami. Większość z nich poprosiła o anonimowość.
Lekarze opisują przypadki mobbingu (“Usłyszałem: >Po co ty się za to zabierasz, skoro nic nie umiesz i nigdy się nie nauczysz?<”), znęcania się nad nimi, prób wpłynięcia na ich zachowanie i fałszowania dokumentacji medycznej (“Po operacji usłyszałam, jak dyktuje do protokołu nazwisko lekarza, który nie zdążył dotrzeć na zabieg”), wyzwisk kierowanych w stronę pracowników przez ortopedę czy działania na szkodę pacjentów (“Czekaliśmy ze znieczuloną około 20 minut. To nie jest dobre dla pacjenta”). Kobiety opowiadają, w jaki sposób Voran miał je molestować (“Wielokrotnie wchodził do szatni widząc, że się przebieram, zachodził od tyłu, dotykał pośladków i piersi”).
W dalszej części artykułu autorzy skupiają się na relacjonowaniu reakcji lekarzy i lekarek na zachowania ortopedy. Kiedy ustne zgłoszenia nie przyniosły rezultatu, 29 osób wysłało pismo prezesowi szpitala, 29 listopada 2023 roku. Komisja antymobbingowa powołana przez władze szpitala zaczęła działać 12 grudnia. Prace powinna zakończyć po 21 dniach, ale pół roku później nadal trwały jej obrady. A Voran przez cały czas pracował w szpitalu.
Dorota Borodaj i Szymon Opryszek wykonali należycie swoją pracę. Dotarli do prawniczki, która reprezentuje pracowników szpitala, próbowali porozmawiać z samym oskarżonym ortopedą (odmówił komentarza), z prezesem szpitala (najpierw zgodził się na rozmowę, ale później z niej zrezygnował i wysłał “puste” oświadczenie władz szpitala) i przedstawicielami miasta (wiceprezydentka odpowiedzialna za politykę zdrowotną zignorowała dziennikarzy).
Należy również zwrócić uwagę, że autorzy dokonali odpowiedniego researchu, np. sprawdzając opinie o lekarzu, opisując historię jego pracy i to jak znalazł się w warszawskim szpitalu. Dotarli również do pisma wysłanego prezesowi szpitala. Na pochwałę zasługuje również wyjaśnienie zawiłości zabiegów medycznych, które są ważne dla sprawy i zadbanie o bezpieczeństwo rozmówców, zmieniając ich imiona. Odbiór tekstu może natomiast psuć nieco chaotyczne wplatanie cytatów i wyciąganie krótkich wypowiedzi powtarzających się bohaterów. Ponadto tytuł zdaje się nie obejmować całej problematyki.
My, opisując artykuł, czytamy już jego zaktualizowaną wersję. W notce na końcu tekstu autorzy przedstawiają nowe fakty: po ukazaniu się reportażu komisja antymobbingowa zakończyła pracę. Mimo licznych zeznań komisja „nie potwierdziła działań Obwinionego o charakterze mobbingu i molestowania seksualnego”. Gorzkie zakończenie artykułu potęguje rzut oka na niektóre komentarze pod nim: “Zazdroszczą mu tego, że dobrze wykonuje swój zawód” – pisze internauta. A inny, który kryje się za nickiem dzmitry.voran (być może rzeczywiście to profil ortopedy), ogłasza: “Mamo jestem sławny!”.
Kryterium prawdy: 1/1
Kryterium obiektywizmu: 1/1
Kryterium oddzielenie informacji od komentarza: 1/1
„Raport międzynarodowy” Witold Jurasz i Zbigniew Parafianowicz, Scysja polsko-ukraińska. Jurasz: Ukraińcy w dużym stopniu pozostają ludźmi radzieckimi [PODCAST], onet.pl, 23.09.2024
Odcinek podcastu trwa ponad godzinę a dziennikarze między informacjami ze świata polityki przywołują różne opinie, dygresje i historyjki, także mniej związane z polityką, ale stanowiące ciekawostki. Dyskusje polityczne skupiają się głównie na relacji Polski z Ukrainą, choć podnoszone są także takie tematy jak rozmowa między ministrem Radosławem Sikorskim a pranksterami, powtórny zamach na Donalda Trumpa czy zależności w relacjach Amerykańsko – Europejsko – Chińskich.
Pozytywne jest to, że przy porównaniach polityki PiS i obecnie rządzącej władzy w kontekście relacji z Ukrainą czy rozmowy wysokich rangą polityków z rosyjskimi pranksterami, nie widać aby dziennikarze z góry zakładali wyższość jednej partii nad drugą, ale pojawia się ocena konkretnych działań i zwrócenie uwagi, gdzie występuje różnica a gdzie podobieństwa między nimi.
Na plus zasługuje też ciekawe przedstawienie złożoności relacji Ukrainy z Zachodem. Niestety co innego sugeruje tytuł materiału. Pojawia się parafraza zdania wypowiedzianego przez Witolda Jurasza. Ważne jest, że przedstawiony krótki wycinek wypowiedzi jest nacechowany emocjonalnie, przywołuje uwagę i wzbudza negatywne emocje w stosunku do Narodu Ukraińskiego. Dłuższy fragment wypowiedzi dziennikarza rzuca inne światło na niego samego jak i głoszone w materiale poglądy: ‘Ukraińcy są Narodem i Państwem, który należy popierać. Są narodem i państwem antyrosyjskim. Są narodem i państwem, który kocha wolność. I są równocześnie ludźmi radzieckim. Trzeba po prostu to przyjąć do wiadomości. (…)’.
Podsumowując, rozmowa Witolda Jurasza oraz Zbigniewa Parafianowicza przekazuje wiele treści niedostępnych nigdzie indziej w języku prostym i zrozumiałym dla odbiorcy.
Kryterium prawdy: 1/1
Kryterium obiektywizmu: 1/1
Kryterium oddzielenie informacji od komentarza: 1/1
Anna Korytowska w swoim tekście konfrontuje czytelnika z rzadko poruszanym tematem – pisze o związku wyznaniowym Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy. A właściwie o wycinku rzeczywistości osób związanych ze zborem, czyli o odejściu z tego środowiska
Artykuł podzielony został na dwie części. Pierwsza – znacznie dłuższa – to rozmowy z ludźmi, którzy zdecydowali się opuścić związek wyznaniowy. W drugiej natomiast, autorka zamieszcza wypowiedzi psycholożki, która opowiada o mechanizmie odchodzenia z sekt.
Na początku poznajemy bohaterów: Edwina, Sarę, Tulię i Basię. Poprzez byłych członków zboru dziennikarka pokazuje nam, jak wygląda świat świadków jehowy. I okazuje się, że dla każdego z nich wygląda on podobnie. Żarliwa wiara, podporządkowaniu życia zborowi, hermetyczność środowiska, niemalże brak relacji z osobami spoza zboru, zakładanie rodziny z innymi świadkami Jehowy. A później odkrywanie świata poza zborem, zauważanie nieścisłości w naukach organizacji, odejście ze zboru. I na koniec: telefony, nachodzenie w pracy, potem ostracyzm, układanie życia na nowo i… szczęście.
Oczywiście każda z historii w pewnych aspektach różni się od innych, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć dylematy bohaterów i świat, w którym żyli.
Warto zaznaczyć, że tekst Anny Korytkowskiej nie jest tylko zbiorem wypowiedzi osób, które odeszły od świadków Jehowy. Ostatni akapit to rozmowa z ekspertką – psycholożką Zofią Łukaszewską, która przedstawia raport MSWiA i Centrum Przeciwdziałania Psychomanipulacji, według którego świadkowie Jehowy uznawani są za sektę. Ekspertka wskazuje na świadczące o tym cechy związku wyznaniowego, a następnie opisuje dlaczego tak trudno opuścić środowisko.
Tekst Anny Korytkowskiej porusza problem, o którym mało się mówi. Za to należy docenić autorkę. Mimo wszystko brakuje próby kontaktu ze świadkami Jehowy, którzy nadal należą do zboru i drugiej perspektywy. W ostatnim akapicie mogłyby znaleźć się również statystyki dotyczące ilości członków i liczby osób rezygnującej ze społeczności.
Kryterium prawdy: 1/1
Kryterium obiektywizmu: 0,5/1
Kryterium oddzielenie informacji od komentarza: 1/1
Profil „newsdla” na TikToku to dynamiczne i przystępne źródło bieżących informacji, które dostarcza krótkich, treściwych newsów z kraju i ze świata. Twórczynie profilu skupiają się na codziennych wydarzeniach, przekazując je w zwięzły i zrozumiały sposób, co sprawia, że treści są idealne do szybkiego przyswojenia. Dzięki wykorzystaniu popularnego formatu TikToka, profil zyskuje na atrakcyjności, zwłaszcza wśród młodszych odbiorców, którzy preferują krótkie, dynamiczne treści.
Jednym z głównych atutów „newsdla” jest umiejętność selekcji najważniejszych wydarzeń, dzięki czemu użytkownicy otrzymują szybki przegląd wiadomości w krótkim czasie. Treści są przystępne i nie wymagają od widzów głębokiej wiedzy, co czyni je idealnym źródłem informacji dla osób, które chcą być na bieżąco, ale nie mają czasu na czytanie długich artykułów.
Kolejną zaletą profilu jest jego regularna aktualizacja – nowe materiały pojawiają się często, co sprawia, że użytkownicy chętnie wracają, aby sprawdzić, co nowego wydarzyło się na świecie. Estetyka materiałów – szybki montaż, ciekawy dobór muzyki i efektów – sprawia, że treści są angażujące i łatwe do przyswojenia. Interaktywność profilu, w postaci komentarzy i odpowiedzi na pytania widzów, również przyczynia się do budowania aktywnej społeczności.
Profil „newsdla” na TikToku to świetny przykład nowoczesnego podejścia do dzielenia się newsami – dynamicznego, zwięzłego i dopasowanego do formatu popularnego wśród młodych ludzi. Dzięki regularnym aktualizacjom i przystępnemu przekazowi, profil stanowi wartościowe źródło informacji dla tych, którzy chcą być na bieżąco, ale cenią sobie szybkość i zwięzłość.
W artykule dla Interia.pl Łukasz Rogojsz analizuje motywy zamieszek przetaczających się przez Wielką Brytanię. Oprócz relacji z demonstracji o charakterze antyimigranckim oraz rasistowskim dziennikarz analizuje również problem dezinformacji oraz fake newsów.
Iskrą, która doprowadziła do masowych zgromadzeń w Zjednoczonym Królestwie był atak 17-letniego Axela Rudakubana na szkołę tańca w Southport. Mężczyzna zabił trzy dziewczynki, a w skutek ataku kolejnych dziesięć osób zostało rannych, w tym ośmioro dzieci. Trwające od początku sierpnia protesty o charakterze antyimigranckim przerodziły się w zamieszki ze służbami porządkowymi oraz dewastowanie obiektów publicznych i prywatnych. Premier Wielkiej Brytanii – Keir Starmer w reakcji na sytuację kryzysu dwukrotnie zwołał posiedzenie sztabu kryzysowego COBRA. Brytyjskie władze winą za inicjowanie nielegalnych zgromadzeń obarczyły ultraprawicowe ugrupowania. Prawicowi radykałowie narodową tragedię wykorzystali na własną korzyść, wzbudzając w społeczeństwie niepokój oraz nastroje rasistowskie.
Jak dowiadujemy się z artykułu Łukasza Rogojsza falę dezinformacji rozpoczęła fałszywa historia, jakoby za zbrodnie odpowiedzialny był muzułmański azylant, który do Wielkiej Brytanii dostał się łodzią przez kanał La Manche oraz był obserwowany przez MI6. Spreparowaną narrację w mediach społecznościowych podchwycili m.in. patoinfluencerzy oraz politycy skrajnej prawicy. Ekstremiści wykorzystali media społecznościowe do popularyzacji oraz organizacji zamieszek. Brytyjski rząd zarzucił platformom społecznościowym brak moderowania treści oraz dbanie jedynie o ruch na swoich portalach i idące za tym korzyści majątkowe. Na odpowiedź zarządzających mediami nie trzeba było długo czekać. Elon Musk w ciągu kilku dni zamieścił szereg wpisów dotyczących zamieszek w Wielkiej Brytanii, w których podawał fałszywe informacje, podsycał teorie spiskowe czy zarzucał brytyjskim władzom podwójne standardy, rzekomo krzywdzące wobec prawicy i chrześcijan.
Łukasz Rogojsz po chronologicznym opisie fali dezinformacji jaka przeszła przez media społecznościowe wskutek tragedii w Southport doprowadza czytelnika do ostatniego tropu w układance, gdzie opisuje również duży udział kanału Channel3. Dziennikarz powołując się na śledztwo przeprowadzone przez „Daily Mail” podaje informacje, że kanał podający się za amerykańskie medium tak naprawdę jest rosyjskim profilem, który był głównym źródłem informacji na temat zamieszek w Wielkiej Brytanii dla propagandowych mediów Kremla m.in. Russia Today.
Na pochwałę artykułu zasługuje fakt, że autor powołuje się na opinię eksperta od skrajnej prawicy i dezinformacji dr Tima Squirrela. Ponadto dziennikarz cytuje również Brytyjski rząd oraz wpisy środowisk prawicowych, co daje czytelnikowi pełny obraz opisywanego problemu. Materiał został napisany zrozumiałym językiem, a dziennikarz z dużą skrupulatnością przedstawia różne wątki trudnej sytuacji w Wielkiej Brytanii.
Kryterium prawdy: 1/1
Kryterium obiektywizmu: 1/1
Kryterium oddzielenie informacji od komentarza: 1/1
Maria Stepan, NYSA I GŁUCHOŁAZY PO PRZEJŚCIU POWODZI – ROZPACZ, ŻAL I POMOC LUDZI, Kanał Zero, 17.09.2024 r.
Film z Kanału Zero “NYSA I GŁUCHOŁAZY PO PRZEJŚCIU POWODZI – ROZPACZ, ŻAL I POMOC LUDZI” dokumentuje skutki powodzi, która dotknęła Nysę i Głuchołazy. Reporterka Maria Stepan ukazuje ogromne zniszczenia, jakie wyrządziła woda – zalane ulice, zniszczone domy, uszkodzoną infrastrukturę. Krajobraz pełen jest błota i wraków, co ukazuje skalę kataklizmu.
Materiał skupia się także na emocjach mieszkańców. Ludzie dzielą się swoją rozpaczą, mówiąc o stracie dobytku i bezradności w obliczu tragedii. Kamera uchwyca ich smutek i szok, ale także nadzieję.
Film podkreśla solidarność społeczną. Pomoc sąsiedzka, wsparcie wolontariuszy i interwencje służb ratunkowych są pokazane jako ważne formy wsparcia w tej trudnej chwili. Odcinek jest poruszającym dokumentem, który w wyważony sposób przedstawia dramat ludzkich tragedii po powodzi w Nysie i Głuchołazach. Skutecznie uchwycił zarówno skalę zniszczeń, jak i emocje mieszkańców, podkreślając ich żal, rozpacz, ale również wzajemną solidarność i pomoc, jaka płynie od innych. Film nie tylko ukazuje skutki katastrofy, ale również ma pozytywny wydźwięk, podkreślając siłę ludzkiej współpracy w trudnych momentach. Jest to wartościowa produkcja, która angażuje i wzrusza.
Kryterium prawdy 1/1
Kryterium obiektywizmu 1/1
Kryterium oddzielania informacji od komentarza 1/1
Kryterium szacunku i tolerancji 1/1
Kryterium zasadności tytuł 1/1
Ocena: 5/5
